SALAR DE UYUNI EN JEEPTOUR NAAR LAGUNA VERDE

INFO SALAR (zoutvlakte) DE UYUNI

Hoogte: 3650 m

Grootte: 10.580 km2

Lengte: 140 km, Breedte:

Dikte: 120 meter, bestaande uit 11 zoutlagen, elke laag tussen de 1 en 10 m, die weer ingeklemd liggen tussen lagen sediment. De bovenste laag is poreus en tot 3 meter dik.

Zout:Volgens een schatting bevat de Salar 10 biljoen ton zout waarvan elk jaar 25.000 ton wordt gedolven.

Website: salardeuyuni.com

ONTSTAANSGESCHIEDENIS VAN DE SALAR
100 miljoen jaar geleden bevond de Altiplano zich op zeeniveau en onder de zee lagen dikke lagen met zeezout en sedimenten. Door de botsing van de Nascaplaat met de Atlantische plaat 25 miljoen jaar geleden, verrees in de loop van de tijd het Andesgebergte. [read more]

Door allerlei processen in de aardkorst kwamen de zoutlagen aan de oppervlakte. Diverse rivieren stroomden door deze lagen en losten hiermee het zout op en voerden zo zout aan naar de grote meren. Daarnaast vonden er over een tijdperk van miljoenen jaren door klimaatveranderingen andere natuurverschijnselen plaats, zoals het ontstaan van enorme gletsjers. Bij stijging van de gemiddelde temperatuur dooiden deze gletsjers en ontstonden er grote meren. Deze meren droogden uit door de intense zon. Daarna werd het weer kouder en herhaalde het proces zich. Zo zijn er in de zuidelijke Altiplano elf verschillende grote meren geweest waaronder Lago Minchin, 40.000 tot 25.000 jaar geleden en Lago Tauca, 12.000 jaar geleden. Dit laatste meer was drie keer zo groot als de huidige Salar en omvatte drie submeren: Lago Poopó, Lago Coipasa en Lago de Uyuni. De laatste had een oppervlakte van 20.000 km2. Lago Tauca lag 70 meter hoger dan het huidige niveau van de Salar en kreeg zout aangevoerd van de rivieren uit de Andes. Door een temperatuurstijging 10.000 jaar geleden, droogde het meer langzamerhand op  Salar de Uyuni wordt omgeven door twee bergketens en is de laagste plaats van de Altiplano. Zodoende kon het water niet wegstromen. Daarnaast de intense zon en droogte, verdampte zodat het zout overbleef. Boringen in de de Salar  hebben uitgewezen dat het zout op de Salar een dikte heeft van 120 meter maar dat deze bestaat uit elf lagen met diktes tussen de 1 en 10 meter (in het midden van de Salar). Onder elke laag zout ligt een laag sedimenten. De elf lagen representeren de elf meren die er geweest zijn op deze plek. Geschat wordt dat de Salar 10 biljoen ton zout bevat. Onder de lagen stroomt water en er bevindt zich een enorme hoeveelheid energierijke mineralen zoals lithium (’s werelds grootste voorraad), magnesium, fosfor en borium. De bovenste laag zout is ongeveer zes meter dik. Een laagje zout aan de oppervlakte van ongeveer zes cm wordt tijdens het droge seizoen door de wind en de zon keihard en barst vervolgens. Hierdoor ontstaan er veelhoekige scheuren op de Salar, een geliefd foto-object. Bovendien bevinden zich op de oppervlakte de zogenaamde ojos de agua (ogen van water). Dit zijn gaten in de zoutvlakte van enige centimeters tot een paar meter, waar het zoute water dat ondergronds stroomt, aan de oppervlakte komt. Hier treft men de mooiste zoutkristallen aan, de meeste met een doorsnede van ongeveer vijf mm.[/read]

FULL DAY TOUR SALAR DE UYUNI
Alle reisbureaus in Uyuni bieden een volle dag jeeptour naar de Salar de Uyuni aan die rond 9.30 vertrekken. Deze Tour houdt de volgende plaatsen in:
– Cementerio de Trenes
– Colchani
– Hotel Playa Blanca
– Isla Incahuasi

Cementerio de Trenes (kerkhof van treinen) licht ten midden van het uitgestrekte Altiplano landschap 3 km buiten Uyuni met de skeletten van 100 verroeste stoomlocomotieven en treinstellen, die gebouwd zijn in Frankrijk en Engeland. [read more]

Het treinstation dat in 1890 werd geopend onder de toenmalige president Aniceto Arcre diende als overslagplaats van vooral plata (zilver), oro (goud) en estano (tin) en tin uit nabijgelegen mijnen zoals Pulacayo die per trein vervoerd werden naar de zeehaven Antofagaste (nu Chile) aan de Grote oceaan. Bovendien diende het als een grote werkplaats voor het onderhoud en reparatie van de treinen. die van ver hier naar toe werden gebracht. Dit leidde tot een enorme groei van welvaart die vele buitenlanders naar Uyuni deed trekken. Maar de prijsinstorting van ertsen en de Chaco oorlog (1932-1935) maakte hier een einde aan en leidde tot een economisch verval, die ervoor zorgde dat de treinen niet meer functioneerden en verloren achterbleven in de woestijn. Niemand zorgde meer voor de treinen en de de plaats werd totaal verlaten, leeggeroofd en bovendien deed het uiterst grillige klimaat de rest. Lokale noemen het “het kerkhof van de vergeten treinen”.[/read]

Colchani, 600 inwoners
Dit plaatsje ligt 20 km ten noorden van Uyuni, op de weg naar Oruro, en vormt de belangrijkste entree tot de Salar de Uyuni en heeft een dagelijkse markt met souvenirs. Het leven staat hier in het teken van zout en er is een zoutwinning coöperatie. [read more]

Een paar kilometers naar het westen begint de zoutvlakte en daar wordt het zout door de lokale bevolking uit de grondgehakt en met scheppen en houwelen bijeengeschraapt. Vervolgens worden heuveltjes van zout gemaakt zodat de bovenste laag zout droogt en minder weegt, wat makkelijker is voor het transport. Dit levert de schilderachtige plaatjes op met stapels zout in kegelvorm.Er worden ook blokken zout gesneden, die onder andere voor het vee bestemd zijn, of dienen als bouwmateriaal voor de diverse zouthotels. Het zout wordt met vrachtwagens naar Colchani vervoerd, waar het verhit wordt in ovens, die werken op de verbranding van thola struiken. Zo wordt het zout gereinigd en hierna wordt in kleine fabriekjes jodium toegevoegd. Vroeger gebeurde het transport van zout door karavanen van lama’s (die soms wel afstanden aflegde van 600 km) maar tegenwoordig doen vrachtwagens en de trein het werk. .Het grootste gedeelte van de jaarlijkse productie van 25.000 ton zout is bestemd voor huishoudelijk gebruik, landbouw en een deel wordt geëxporteerd naar Brazilië.[/read]

Hotel Playa Blanca
Dit in 1995 opgeleverde zouthotel was het eerste in zijn soort en staat bovendien als enige midden in de zoutvlakte. Opgezet voor een conferentie over lithium in 1993 converteerde het zich snel als een toeristische attractie en werkte inspirerend voor de lokale bevolking die tot een boom in toerisme leidde. [read more]

Het unieke is dat alles werkelijk van zout is gebouwd, inclusief de muren, het meubilair, de bedden, etc. Het was een fantastisch ervaring om daar te overnachten met een schitterende zonsopgang/ondergang en een fantastische sterrenhemel. Alleen was het er ’s nachts verschrikkelijk koud, midden op de zoutvlakte en de sanitaire voorzieningen waren ronduit slecht. Het hotel zorgde voor vervuiling van de Salar en het hotel werd in 2015 gesloten. Echter het complex bleef open en nu dient het als een toeristische attractie die door elke touroperator wordt aangedaan en waar ze hun lunch opdienen voor de toer deelnemers. Bovendien is er een museum en een winkel.[/read]

Isla Incahuasi (het huis van de Inca),
Dit heel bijzondere eiland, 100 km van Uyuni, dankt zijn naam aan archeologische overblijfselen die wijzen naar de Inca uit Cusco. Dit is het bekende schilderachtige eilandje, waar meer dan 6000 reuzencactussen groeien en dat in het geografische centrum van de Salar ligt. [read more]

Het eilandje is eigenlijk het bovenste gedeelte van een oude vulkaan die 150 meter boven de Salar uitsteekt. Het donkerevulkanische gesteente wordt bedekt door een laag kalkachtig gesteente van 10 centimeter, dat fossielresten bevat van meeralgen. Vanaf het zoutmeer zie je op het eiland duidelijk strepen die de hoogte van het antieke Lago Tauca markeren, dat 70 meter boven het huidige niveau van het zoutmeer lag. Op het eiland bevindt zich een rotsspleet van 35 meter diep die diende als wateropslagplaats voor de mensen die het eiland passeerden. Op het eiland woont sinds 1994 een Aymara-echtpaar dat de toeristen ontvangt en op het eiland past. Verder woont er niemand op de Salar, simpelweg omdat er geen water is. Het eiland is totaal begroeid met enorme cactussen, jach’a q’iru (Echinopsis atacamensis),genoemd (grote paal), die tien meter hoog kan worden. Het hout van de cactus wordt door de mensen uit de omstreken gebruikt voor de bouw van woningen, daken en meubels. Deze cactussoort groeit zeer langzaam en kan heel oud worden. De reuzenkolibrie komt in januari enfebruari om zich te voeden met nectar van de schitterende witte bloem van de cactus. Bovendien geeft de cactus tussen februari en april een eetbare vrucht, pasakana, die geliefd is bij de bevolking. Op het eiland is een wandelroute uitgezet die ongeveer een uur duurt en die naar de top leidt op 3810 m, waar men een schitterend uitzicht over de Salar en omgeving heeft. De top is een heilige plaats en jaarlijks vindt hier een belangrijke ceremonie plaats. Een andere attractie is de ventana de corales een grote natuurlijke opening in een kalkwand van waaruit men mooie foto’s kan maken van de witte vlakte. Er wordt entree geheven voor het eiland. [/read]

TWEEDAAGSE JEEP TOUR NAAR VOLCANO TUNUPA
Deze tour doet de Salar de Uyuni aan en eindigt de eerste dag bij de dorpjes Jirira of Coqueza onder de indrukwekkende Tunupa vulkaan. De tweede dag kan de Vulkaan beklommen worden. Zo niet dan is een wandeling langs de oevers van de Salar een aanrader met flamingos, lama’s en soms vicuñas.

De veelkleurige Tunupa, 5432 m, is een “slapende” vulkaan domineert diehet landschap domineert aan de noordkant van de Salar . [read more]

De lokale bevolking beschouwd de vulkaan heilig en wordt geassocieerd met de goden Viracocha (de Schepper) en Tunupa, de god van de bliksemstralenen. Daarnaast zijn er diverse legendes over de (vrouwelijke) Tunupa waarbij zij melkachtige tranen huilt en zo de Salar creëert.[/read]

Jirira, Coquesa en Tahua zijn dorpjes aan de noordelijke oevers van de Salar onder de vulkaan , die de laatste jaren door de touroperators worden aangedaan. [read more]

De simpele huizen zijn vrijwel zonder bewoners doordat in de jaren tachtig, door slechte klimatologische omstandigheden in opeenvolgende seizoenen, vele boeren hun quinoa- en aardappeloogst verloren zagen gaan en genoodzaakt waren om een beter leven te zoeken in de coca plantages van de Chapare regio bij Cochabamba. Desalniettemin heeft Coquesa een mooi kerkje dat geopend kan worden door de bewaker en is er een museum dat een verzameling van keramiek en 800 jaar oude mummies heeft, die zijn aangetroffen in een nabijgelegen grot. Bovendien is het mooi wandelen langs de oevers van de Salar waar vooral flamingo’s en lama’s leven en soms ook vicunas verschijnen. [/read]

Beklimming Volcano Tunupa vanaf Coqueza
Het is mogelijk om de Vulkaan Tunupa te beklimmen vanaf het einde van een berijdbare weg vanaf Coqueza op 3970 m. Eerst naar de chullpas, grotten met mummies, op 4000 m. Verder naar de 2e Mirador op 4330 m en het derde uitzichtpunt op 4.804 m. Alles bij elkaar duurt de 11 km lange wandeling 4-7 uur op en neer met spectaculaire uitzichten over de Tunupa en de Salar. De wandeling is zwaar door de hoogtes en steilheid maar technisch goed te doen.

Trail Coquesa- Crater TUNUPA: open in Gayagps

VIERDAAGSE JEEP TOUR UYUNI-TUPIZA OF TUPIZA-UYUNI

DAG 1 : De Salar de Uyuni wordt bezocht zoals in de klassieke Tour en overnacht wordt ten zuiden van de Salar in plaatsjes zoals San Juan, Villa Candelaria, Atullcha of San Pedro de Quemes.

DAG 2 ;de “hoge”, westelijke route wordt gevolgd via Salar de Chiguana, Laguna Hedionda, Desierto Siloli en Laguna Colorado. Overnacht wordt in Huayllajara (zie Klassieke jeeptour).

DAG 3: Geiser Sol de Mañana, Heetwaterbad bij Laguna Chalviri, Laguna Verde en via de Lagunas Hedionda en Kollpa naar Quetana Chico waar overnacht wordt (zie Klassieke jeeptour).

DAG 4: Quetana Chica-San Lípez de Antonio- Tupiza (293 km)
Een mooie rit over één van de hoogst gelegen bergwegen van Bolivia door de verlaten Cordillera (bergketen) Lípez via Laguna Morejón en Torreón. [read more]

El Torreón is een zone met geërodeerd vulkanisch gesteente en de licht actieve vulkaan Uturuncu, (6010 m) de hoogste berg van Zuid-Bolivia. Deze is te beklimmen en op de top staan ruïnes die gebruikt werden door oude culturen om offers te brengen aan Pachamama en aan de Apus (bergeesten) om voor welzijn en bescherming van de lokale bevolking te vragen. Bovendien zijn er op de berg wegen, hutten en omheiningen die gemaakt zijn door mijnwerkers, die hier vanaf 1910 zwavel winnen. De zwavel werd naar beneden vervoerd met de lama en verwerkt in een fabriekje aan de voet van de berg, hetgeen voor vervuiling zorgde van het spaarzame water. De weg eindigt op 5800 meter, naar men zegt de hoogste berijdbare weg in de wereld! Tegenwoordig zijn er zelfs toeristen die met de mountainbike naar de top rijden. Een beklimming van de top begint echter op de parkeerplaats op 5400 m. Vanaf hier is het eerst een weg en later een goed bergpad en is de top in 4 uur te bereiken, alleen vormt het gebrek aan zuurstof een probleem. Dit is het leefgebied van de lama, alpaca, vicuña, de grijze vos, watervogels, de flamingo en de aan de struisvogel doen denkende, zeldzame suri. De dieren halen hun voedsel uit de omliggende bofedales, onder water gelopen land. In deze mooie omgeving met meer dan 100 lagunes, bevindt zich Laguna Celeste, een hemelsblauw gekleurd meer, dat het mooist is tussen 10 en 11 uur ’s ochtends. Volgens een legende bevinden zich op de bodem van het meer Incaruïnes met eeuwenoude schatten. Hier vlakbij ligt Laguna Amarilla, dat een gele kleur heeft door waterplanten op de bodem van het meer. [/read]

Vervolgens door naar het stadje San Antonio de Lípez (4200 m), een plaatsje met 250 inwoners van wie de helft kinderen zijn. [read more]

De kinderen hebben vaak ruwe rode wangen door de zon, de wind en de intense radiatie. Zij bieden de toeristen lokale stenen speren, textiel en keramiek aan. In de koloniale tijd in de 17e eeuw was dit een belangrijk mijnstadje (zilver). [/read]

De lokale ruïnes, 3 km verderop in San Antonio del Nuevo Mundo die bestaan uit woonvertrekken, mijnschachten en smeltovens getuigen hiervan. Nu wordt het een Ghost town genoemd.

De rit gaat verder via San Pablo de Lípez (4230 m). Dit was tijdens de koloniale tijd eveneens een belangrijke mijnplaats (zilver) en er zijn nog mijngangen en smeltovens te zien uit deze tijd. Bovendien is er een project om de vicuña te beschermen en zijn waardevolle wol te verkopen met het doel dat de lokale bevolking een rechtvaardig deel van de opbrengsten krijgt.

De weg passeert de verlaten goudmijn gebieden van Nazarenito. Hier niet zo ver vandaan ligt het plaatsje Polulos, met in de buurt Valle del Encanto. [read more]

Door regen en wind is hier een landschap ontstaan van rotsformaties die het beeld van een versteende stad geven, met allerlei figuren die corresponderen met de lokale mythologie. [/read]

De weg gaat verder naar het spectaculaire landschap bij El Sillar. Het laatste stuk naar het aangename stadje Tupiza gaat door een wild, roodgekleurd landschap.

Route Tupiza- Quetena Chico: open in Gaiagps

KLIMAAT
 Er zijn enorme temperatuurverschillen tussen dag en nacht; ’s zomers kan het in de zon 30° C worden en tijdens een winterse nacht kan de thermometer -25° C aanwijzen, wat soms met harde winden als -40° C aanvoelt. [read more]

De zoutvlakte neemt geen warmte van de zon op, vandaar dat het er zo snel afkoelt als de zon ondergaat. De gemiddelde jaarlijkse temperatuur is 6° C en er komen harde winden voor van meer dan 90 km per uur. Het regent vooral in de maanden januari en februari en hoewel er niet veel neerslag valt komen grote delen van de Salar 10 tot 50 cm onder water te staan, hetgeen een enorme spiegel oplevert, een fantastisch gezicht. Wanneer het bewolkt is, is soms het verschil tussen aarde en hemel niet te zien en kan je makkelijk je oriëntatievermogen verliezen. [/read]

LITHIUM, het nieuwe goud uit Bolivia
Meer dan de helft van de wereldreserves van lithium, geschat wordt 5,4 miljoen ton bevindt zich in pekel onder de Salar de Uyuni.  [read more]

Voorheen vormde het metaal een belangrijk onderdeel voor de productie van uiteenlopende producten zoals anti depressieve medicijnen, nucleaire wapens en batterijen voor mobiele telefoons en laptops. Tegenwoordig, met het oog op het wereld energieprobleem, is lithium zeer interessant voor de productie van batterijen voor elektrische auto’s. Het weegt bijvoorbeeld minder dan nikkel, een andere element dat gebruikt wordt in batterijen en kan onder andere meer energie opslaan voor elektrische motoren waardoor grotere afstanden afgelegd kunnen worden. Het  lithium houdend pekelwater wordt tot op twintig meter diepte uit de bodem gehaald en overgepompt in  rechthoekige verdampingsbaden met plastic voeringen. In de  bassins worden lithium, zout en andere stoffen gedurende zes maanden gescheiden door natuurlijke verdamping. Veel rijke landen zijn geïnteresseerd in de exploitatie van de immense voorraden en er zijn nu joint ventures met Duitse en Chinese bedrijven om de mijnbouw en de logistiek uit te voeren. Maar met de huidige regering  is dit niet makkelijk, want deze is tegen het imperialistische model van de exploitatie van de natuurlijke grondstoffen. Bovendien geeft de nieuwe grondwet controle aan de indígenas, de oorspronkelijke eigenaars van het grondgebied en zij kunnen hierdoor concessies afdwingen van de autoriteiten. Misschien wordt Bolivia wel het nieuwe Arabië van de wereld energievoorziening maar er blijven grote problemen zoals de vervuiling en aantasting van het landschap waar de lokale bevolking tegen protesteert en problemen met de productie door de grote hoogtes en logistieke problemen door de uiterst geïsoleerde, moeilijk bereikbare ligging.[/read]

Website: Lithium het nieuwe goud uit Bolivia: Nat. Geographic